definição e significado de trąbka | sensagent.com


   Publicitade R▼


 » 
alemão búlgaro chinês croata dinamarquês eslovaco esloveno espanhol estoniano farsi finlandês francês grego hebraico hindi holandês húngaro indonésio inglês islandês italiano japonês korean letão língua árabe lituano malgaxe norueguês polonês português romeno russo sérvio sueco tailandês tcheco turco vietnamês
alemão búlgaro chinês croata dinamarquês eslovaco esloveno espanhol estoniano farsi finlandês francês grego hebraico hindi holandês húngaro indonésio inglês islandês italiano japonês korean letão língua árabe lituano malgaxe norueguês polonês português romeno russo sérvio sueco tailandês tcheco turco vietnamês

Definição e significado de trąbka

Definição

definição - Wikipedia

   Publicidade ▼

Sinónimos

Ver também

trąbka (n.)

grać na trąbka, trąbce

   Publicidade ▼

Locuções

Dicionario analógico

trąbka (n.)

nos[Hyper.]

wyrażenie potoczne[Domaine]





Wikipedia

Trąbka

Z Wikipedia

Skocz do: nawigacji, szukaj
Ten artykuł dotyczy instrumentu muzycznego. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

TrąbkaInstrument dęty blaszany. Najpopularniejszy z tej grupy instrumentów, do których należą także: róg (waltornia), puzon, tuba i wiele innych. Trąbka jest instrumentem transponującym - jej najpopularniejszym strojem jest B, lecz występują także trąbki C, Es, D, F lub A. Jest to związane z tradycją pochodzącą jeszcze z czasów, w których instrumenty dęte blaszane bez systemu wentyli wydawały tylko szereg tonów naturalnych - dlatego też występowały różne odmiany instrumentu, przeznaczone do grania w różnych tonacjach (z niewielką ilością znaków przykluczowych). Trąbka w stroju B przyjęła się z powodu swego optymalnego brzmienia i wymagań technicznych stawianych instrumentaliście w kwestii zadęcia.Skala instrumentu: (zakres dźwięków) – od fis małego do c³. Oprócz najbardziej popularnych odmian trąbki używane są:

  • trąbka basowa – grająca o oktawę niżej;
  • trąbka piccolo – grająca o oktawę wyżej;
  • trąbka kieszonkowa (pocket trumpet) - instrument o rozmiarach zmniejszonych dzięki wielokrotnemu zwinięciu rury; ma gorsze walory brzmieniowe.

Istrumentami zewnętrznie podobnymi do trąbki, choć o odmiennej konstrukcji i pochodzeniu, są:

Słowo trąbka (zdrobnienie od trąba), pochodzi z włoskiego tromba.

Typowa trąbka o stroju B

Współczesna trąbka składa się z metalowej rury, najczęściej wykonanej z mosiądzu, rzadziej z metali szlachetnych. Rura skręcona jest w pętlę. Z jednej strony zakończona kielichowym lub stożkowym ustnikiem, a z drugiej rozszerzeniem w kształcie dzwonu (czarą). Zespół trzech zaworów (najczęściej tłoków) otwiera lub zamyka alternatywne drogi przepływu powietrza, umożliwiając zmianę wysokości dźwięku. Trąbka wyposażona jest także w jeden lub więcej zaworów pozwalających na usuwanie gromadzącej się wilgoci (śliny grającego i skroplonej pary wodnej). Strojenie trąbki polega na drobnej regulacji długości głównej pętli (między innymi dźwięku g), ale także za pomocą pozostałych krąglików. Brzmienie trąbki w dużej mierze zależne jest od techniki gry i może być łagodne i melodyjne bądź ostre i wibrujące. Charakterystyczna dla tego instrumentu jest duża siła dźwięku i donośność. Zastosowanie tłumików pozwala na zmianę siły i barwy dźwięku.

Istnieje również trąbka cyfrowa umożliwiająca wydawanie z niej innych dźwięków niż dźwięk trąbki.

Trąbka Piccolo z dwiema końcówkami (dłuższa dla stroju w A)

Współczesna trąbka znana jest w swej formie od 1813 roku, kiedy to wyposażono ją w zawory, co znacznie ułatwiło technikę gry. Wczesna trąbka, wywodząca się z archaicznych instrumentów blaszanych, bardziej przypominała współczesny róg (waltornię) niż dzisiejszą trąbkę. Bez zaworów i o ograniczonych możliwościach technicznych używana była do grania fanfar. Dopiero w XVII i XVIII wieku wypracowano technikę gry na trąbce clarino. Polegała ona na używaniu wysokiego rejestru instrumentu, gdzie dźwięki szeregu harmonicznego, rozłożone są tak gęsto, że pokrywają całą skalę. Trąbkę clarino wykorzystywali powszechnie kompozytorzy epoki baroku, m.in. Johann Sebastian Bach i Georg Friedrich Händel. Gra na trąbce clarino, niezwykle trudna i wymagająca znacznych umiejętności technicznych, stała się bardzo intratnym zawodem. Clariniści byli najlepiej opłacanymi instrumentalistami swych czasów. Nic zatem dziwnego, że gildie zrzeszające tych instrumentalistów stały się zamkniętymi klubami, do których z zasady dopuszczano potomków i krewnych muzyków z nich się wywodzących.

W połowie XVIII wieku znaczenie trąbki w muzyce zaczęło się zmniejszać. Mimo prób ulepszenia instrumentu nie osiągnięto znaczących rezultatów. Przetrwała zmiana kształtu ustnika na płytszy, co w pewnym stopniu ułatwiło grę w wyższych rejestrach. Inną próbą było skonstruowanie trąbki suwakowej, mającej tę samą zasadę działania co puzon. Rozwiązało to problem wydobywania wszystkich dźwięków, lecz uczyniło trąbkę stosunkowo powolnym instrumentem, uniemożliwiając grę w szybkich tempach. Trąbka suwakowa sporadycznie używana jest do dziś. Inną próbą byłą poczyniona przez Antona Wieldigera w 1801 wyprodukowania trąbki z klapami na wzór klarnetu. Próba okazała się nieudana, jednak zaowocowała powstaniem jednego z najpopularniejszych koncertów trąbkowych - Koncertu na trąbkę Es-dur Józefa Haydna, który jest koncertem przeznaczonym właśnie na trąbkę klapową. Niestety, po wprowadzeniu klapek instrument okazał się niezdolny do wykonywania dźwięków w dostatecznie szerokim zakresie.

Dopiero wprowadzenie zaworów w 1813 ułatwiło technikę gry i umożliwiło wydobycie wszystkich dźwięków chromatycznych w całej skali instrumentu. Aczkolwiek partię trąbki umieszczali w swych kompozycjach tacy kompozytorzy jak Hector Berlioz, Gioacchino Rossini czy Igor Strawiński, trąbka nie wróciła do swej świetności z czasów clarino. Dopiero w latach czterdziestych XX wieku nastąpił renesans instrumentu za sprawą muzyków jazzowych. Odkryli oni wyjątkowe cechy tego instrumentu i powiększyli jego możliwości. Wypracowane przez nich techniki gry były często adaptowane przez muzyków wykonujących repertuar klasyczny. Do najwybitniejszych trębaczy jazzowych należą:

W Polsce:

W szkołach muzycznych na trąbce mogą grać dzieci od wieku 7 lat (optymalnym wiekiem, kiedy płuca są odpowiednio wykształcone, jest ok. 8-9 rok życia, lecz w przy odpowiednim postępowaniu dydaktycznym naukę gry na tym instrumencie można rozpocząć w bardzo młodym wieku).

Zobacz też

Trąbka sygnałowa

 

todas as traduções do trąbka


Conteùdo de sensagent

  • definição
  • sinónimos
  • antónimos
  • enciclopédia

 

5735 visitantes em linha

calculado em 0,032s